LA PLUGILO

“Sed Jesuo diris al li: Neniu, metinte sian manon al la plugilo kaj rigardante malantaŭen, taŭgas por la regno de Dio." (Luko, 9:62)

Ĉi tie ni vidas Jesuon uzante en la edifo de la Regno de Dio unu el la plej belaj simboloj.

Efektive, se li dezirus, la Majstro kreus aliajn bildojn.

Li povus raportiĝi al la leĝoj de la mondo, al la sociaj devoj, al la tekstoj de la profetaĵo, sed li preferas fiksi la lecionon en pli simplaj bazoj.

La plugilo estas disponaĵo de ĉiuj tempoj. Ĝi estas peza, ĝi postulas kunlaboran penon inter homo kaj disponaĵo, ĝi provokas ŝviton kaj zorgon, kaj ĉefe, ĝi vundas la teron por produkti. Ĝi konstruas la naskiĝejon de la semado kaj, kiam ĝi pasas, la tereno cedas por ke la pluvo, la suno kaj la sterkoj estas ĝuste profititaj.

Gi estas necesa, do, ke la sincera disĉiplo prenu lecionojn kun la Dia Kulturanto, brakumante sin al la plugilo de la respondeco, en la ediga lukto, sen forigi al ĝi siajn manojn, por eviti seriozajn damaĝojn al la "sia lando."

Meditu ni pri la perditaj oportunaĵoj, pri la pluvoj de mizerikordo, kiuj falis sur nin kaj, kiuj estis sen neniu utileco al nia spirito, pri la suno de amo, kiu venas viviganto nin estas multaj jarmiloj, pri la grandvaloraj sterkoj, kiu ni estas rifuzinta, por preferante la neagemecon kaj indiferentecon.

Ekzamenu ni ĉi ĉio kaj refkektu ni en la simbolo de Jesuo.

Plugilo promesas servon, disciplinon, aflikton kaj lacecon; tamen, oni ne devas forgesi ke, post li, ĝi venas semadojn kaj rikoltaĵojn, panojn sur la plado kaj garnitajn grenejojn.

Ekstraktita el Ĉapitro 3 de "Pão Nosso (Nia Pano)" - Chico Xavier (de la Spirito Emmanuel)