PROPETO

"Fratoj, preĝu por ni." - Paŭlo (I Tesalonikanoj, 5:25)

Multaj kreitoj ridetas ironie kiam oni parolas al ili pri la propetaj preĝoj.

La homo tiel alkutimiĝis al la teatra aŭtomatemo, ke ĝi trovas ian malfacilon je la kompreno de la plej profundaj manifestacioj de spiriteco. La propeta preĝo, tamen, kontinuigas disvastigante beneficojn kun siaj neŝanĝitaj valoroj.

Ne estas justa kredi, ke tiu preĝo estas la flataĉa incenso, kiun estas verŝita en la ĉeesto de tera monarko por ni akiri iajn favorojn.

La preĝo de propeto estas unu el la plej belaj aktoj de frateco kaj konsistigas la emision de bonfaraj kaj  iluminantaj fortoj ke, originante el la sincera spirito, iros al la celata celo kiel benita kontribuo de komforto kaj energio. Tiu ne okazas, sed, je preteksto de komplezo, sed kiel rezulto de justaj leĝoj. La homo malfacile kredas en la influo de la nevideblaj ondoj de la penso, tamen, la spaco, kiu ĉirkaŭas ĝin, estas plena de sonoj, kiujn ĝia materiaj oreloj ne registras; ĝi nur akceptas la palpeblan helpon, tamen, en la fizika naturo mem oni vidas respektindajn arbojn, kiuj protektas kaj konservas herbojn kaj arbustojn, kiujn ricevas al ili la benojn de la vivo, sen neniam tuŝi ilin la radikoj kaj la trunkoj.

Ne forgesu la bonon de la propeto.

Jesuo preĝis por siaj disĉiploj kaj sekvantoj, en la superegaj horoj.

Ekstraktita el Ĉapitro 17 de "Pão Nosso (Nia Pano)" - Chico Xavier (de la Spirito Emmanuel)