"Sed mi devas iradi hodiaŭ kaj morgaŭ kaj postmorgaŭ ." - Jesuo (Luko, 13:33)
Gravas ĉiam sekvi, serĉante la defnitivan spiritan edifon. Estas nemalhavebla iradi, venkante obstaklojn kaj ombrojn, transformante ĉiujn dolorojn kaj malfacilaĵojn en ŝtupoj de ascendado.
Liniante lian programon, rilatis Jesuo al la marŝado al Jerusalemo, kie lin atendis la lasta glorado per la martireco. Ni povas apliki, tamen, la instruo al niaj senĉesaj spertoj en la vojira plano de la Jerusalemo de niaj elaĉetantaj atestoj.
Estas nepre necesa, tamen, klarigi la karakterizaĵon de tiu vojaĝo por la akiro de la eternaj valoraĵoj.
Multaj kredas, ke iradi estas invadi la situaciojn de evidenteco en la mondo, konkerante poziciojn de nedaŭra distingiĝeco aŭ alportante la plej vastajn financajn esprimojn al la persona rondo.
Tamen, ne estas tio.
Pri tio, la nomitaj "homoj de rutino" eble retenas pli grandajn eblojn favore al ili.
La reganta personeco, en efemeraj situacioj, havas la marŝadon plenigita de danĝeroj, de malsimplaj respondecoj, de akregaj minacoj. La sensacio de alteco pligrandigas la sensacion de falo.
Estas necesa ĉiam iradi, sed la vojaĝo koncernas al la eterna Spirito, en la kampo de internaj konkeroj.
Multaj fojoj, iaj kreitoj, kiuj supozas sin en la plej altaj punktoj de la vojaĝo, laŭ la Dia Saĝeco estas apenaŭ stagnanta en la kontemplado de erarlumoj.
Ke neniu trompiĝu en la stacioj de falsa ripozo.
Gravas labori, koni sin mem, iluminiĝi kaj obei al la Kristo, ĉiutage. Por fiksi tiajn lecionojn en ni, ni estas naskiĝantaj en la Tero, partigante siajn luktojn, konsumante siajn korpojn kaj en ĝi ni denove renaskiĝos.
Ekstraktita el Ĉapitro 20 de "Pão Nosso (Nia Pano)" - Chico Xavier (de la Spirito Emmanuel)
No comments:
Post a Comment