"Kaj kiam li ĉesis paroli, li diris al Simon: Forŝovu ĝis la profundo, kal mallevu la retojn por akirado." (Luko, 5:4)
Tiu versiklo kondukas nin al mediti pri la kunuloj de lukto, kiuj sin sentas forlasitaj en la homa sperto.
Maltrankviliga sento de soleco vundas ilian koron.
Ili ploras pro sopiro, pro doloro, renovigante la proprajn amarecojn.
Ili kredas, ke la destino rezervis al ili la kalikon de senfina amareco.
Ili rememoras, kortuŝitaj, la tagoj de infaneco, de juneco, de la bruletitaj esperoj en la konfliktoj de la mondo.
Intime, ili sentas, ĉiumomente, la malprecizan bruegon de la rememoroj, kiuj dilatas iliajn impresojn de malpleneco.
Tamen, tiuj amaraj horoj apartenas al ĉiuj mortemaj kreitoj.
Se iu ne ilin vivis en iu regiono de la vojo, atendu vian tempon, ĉar, ĝenerale, preskaŭ ĉiu Spirito foriĝas la karno, kiam la malvarmaj signoj de vintro multiplikas sin ĉirkaŭe.
Ekaperante, do, vian tempon de malfacileco, konvinku vin, ke venis al via animo la tagojn de servo ĉe "alta maro", la tempo por serĉi la justajn valorojn, sen la stimulilo de iaj iluzioj de materialo sperto. Se vi trovas sin sola, se vi sentas sin forlasita, memoru ke, transtombe, estas kunuloj, kiuj asistas kaj atendas vin karese.
La Patro neniam lasas siajn filojn senhelpaj, do, se vi vidas sin nune sen hejmaj ligoj, sen certaj amikoj en la pasema pejzaĝo de la Planedo, tio okazas ĉar Jesuo sendis vin al plena maro de sperto, por vi atesti siajn konkerojn en superegaj lecionoj.
Ekstraktita el Ĉapitro 21 de "Pão Nosso (Nia Pano)" - Chico Xavier (de la Spirito Emmanuel)
No comments:
Post a Comment