"Sed revinante al si, li diris: Kiom da dungitoj de mia patro havas panon abunde, sed mi ĉi tie pereas de malsato!" - (Luko, 15:17)
Ekzamenante la figuron de la malŝparema filo, ĉiuj idealigas riĉulon, malŝparante materialajn eblojn ĉe la festenoj de la mondo.
La bildo, tamen, devu esti plivastigitan, entenante malsamajn aspektojn.
La malŝparemaj filoj ne spiras nur tie, kie la mono estas abunda.
Ili sin akomodas en ĉiuj kampoj de la homa aktiveco, glitante el diversaj pozicioj.
Grandaj scientistoj el la Tero estas malŝparemaj de la inteligenteco, distilante intelektajn venenojn, malindaj de la donoj, kies ili estis dotitaj. Altvaloraj artistoj malŝparas, kelkfoje, vane, la imagon kaj la sentemon, per malŝatindaj aventuroj, falante, fine, en la antron de la malstreĉado kaj de la krimo.
Ĉie, ni vidas la malŝparemajn de valoraĵoj, de scio, de tempo, de sano, de oportunaĵoj...
Estas ili, kiuj, kontemplante la simplajn kaj humilajn korojn, marŝante al Dio, poseditaj de vera konfido, sentas la grandegan angoron de la vaneco kaj, foraj de la intima paco, senkuraĝaj ekkrias:
- "Kiom da etaj dungitoj gardas la panon de la trankvileco, dum la malsato de paco turmentas min la spirito!"
La mondo restas plena de malŝparemaj filoj, kaj ĉiu horo, miloj da voĉoj eldiras afliktigajn ekkriojn egalaj al tiu ĉi.
Tradukita el la Ĉapitro 24 de "Pão Nosso (Nia Pano)" - Chico Xavier (de la Spirito Emmanuel)
No comments:
Post a Comment